Niet het kampioenschap van Feyenoord of Bayern, niet de ongelofelijke prestatie van City tegen Real Madrid. Niet de doelpunten van Haaland of de wereldbeker van Messi. Voor mij was het hoogtepunt van het voetbalseizoen de afscheidsspeech van Zlatan Ibrahimovic afgelopen weekend.

Het afscheid van Zlatan markeert het einde van een tijdperk, het afscheid van de laatste van alle grote voetballers die mij als kind verliefd lieten worden op dit prachtige spel. Terugdenkend aan die tijd word ik overweldigd door een verlangen naar de vreugde die voetbal destijds met zich meebracht.

Ze nemen me mee terug naar een tijd van onschuld en eenvoud. Naar die kleine camping, genaamd Darna, in Italië waar ik zo vaak verbleef. Wakker worden in een tentje en samen met mijn ouders en zusjes ontbijten met broodjes van het camping winkeltje. Daarna wachten bij de tafeltennistafel op het hoogtepunt van de week: het wekelijkse voetbaltoernooi op het oude stenen tennisveld aan de overkant van de weg. Tientallen jongens en meisjes verzamelden zich met mij om uit te maken wie het beste voetbalteam van de camping was.

We droegen de shirtjes van onze grote helden. Shirtjes van Zlatan, Totti, Ronaldo (de echte), Buffon en Maldini. Die kochten we op zaterdagochtend voor tienduizend lire op de markt in Porlezza. Elk jaar weer een nieuw shirtje. Mijn grote helden waren Bergkamp en Ronaldo (ja de echte).

De warme Italiaanse zon scheen op ons terwijl we dat stenen tennisveld betraden en deden wat we het liefst deden. We imiteerden de bewegingen van onze helden en bewonderden de techniek van andere voetballers. We sloten nieuwe vriendschappen en probeerden indruk te maken op het mooiste meisje van de camping, die in het dorre gras naast het veld stond te kijken. De euforie van het spel vulde onze harten terwijl we lachten en genoten van de vrijheid die voetbal ons schonk.

En na een intensief toernooi was er niets fijner dan het bloed van onze knieën en het zweet van onze hoofden weg te wassen met een verfrissende duik in het koele meer van Lugano. Met de majestueuze bergen op de achtergrond voelde elke duik als een moment van puur geluk. De kleine steentjes op het strand prikten in onze voeten, maar ze herinnerden ons eraan dat we echt leefden.

Als de avond zijn intrede deed en de zon achter de bergen verdween, verzamelde ons team zich op het gezellige terras van de camping waar tussen de kinderdisco en de avondshow in de prijsuitreiking van het voetbaltoernooi plaatsvond. Intens gelukkig en vol trots voelden we ons wanneer Claudia ons op het podium een bon voor een gratis pizza Margherita in het campingrestaurant uitreikte.

En terwijl we genoten van onze pizza, voelden we ons vervuld van geluk. Het was niet alleen de smaak van de pizza die ons gelukkig maakte, maar ook het gevoel van gemeenschap en vriendschap dat het voetbaltoernooi ons had gebracht. We deelden onze passie voor het spel en creëerden herinneringen die nog steeds in onze harten voortleven.

Nu, terwijl de laatste legendarische voetballer van deze tijd zijn afscheidspeech heeft gehouden, is het alsof ik afscheid neem van een deel van mijn jeugd. Ik realiseer me dat de tijd verder tikt en mijn jeugdigheid steeds verder achter me ligt. En terwijl ik de tranen uit mijn ogen veeg na de laatste afscheidsspeech van de helden uit mijn jeugd, ben ik dankbaar voor de warme herinnering aan de tijd die mij verliefd maakte op voetbal, een tijd gekenmerkt door passie, eenvoud en puur plezier. Met weemoed denk ik terug aan die tijd, waar ik nooit meer naar terug kan keren.

"Imagine you’re a child having a good dream... and your mother wakes you up to go to school. You want to keep dreaming... you try to slip back into the dream but you never can. This time, it’s not a dream, but reality. And I can no longer slip back in." - Francesco Totti