Francesca woonde van haar zesde tot haar achttiende in Borne. Na een rommelige tijd waarin ze niet wist wat ze wilde met haar leven, studeerde ze uiteindelijk Nederlands en werd tijdens een vakantie verliefd op een man uit Bahrein. Met hem is ze inmiddels getrouwd en samen wonen ze in Abu Dhabi; de hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten. Daar werkt ze als docent op een Nederlandse school. Het bijzondere verhaal van Francesca lees je hier verder.

Bornse jaren
Als zesjarige verhuisde ik vanuit Zuid-Holland naar Borne met mijn ouders, zusje en twee broers. Mijn vader ging werken op de vliegbasis Twente als geestelijk verzorger en als gezin vestigden wij ons in een sympathieke twee-onder-een-kapwoning aan het Zevenblad in de Stroom-Esch. Toen ik in de puberteit kwam, had ik eigenlijk geen plan met mijn leven en wist ik niet wat ik wilde gaan doen. Alle keuzes die ik maakte, hingen van toevalligheden en willekeurigheid aan elkaar. Ik ging van de ene naar de andere opleiding en klootte eigenlijk maar wat aan. Uiteindelijk is het me gelukt om mijn propedeuse te halen op het HBO en zo aan de studie Nederlands te beginnen.

Op reis
Drie jaar geleden, als 25-jarige, ging ik in de kerstvakantie naar Abu Dhabi. Via een vriendin was ik in contact gekomen met mensen die daar woonden en tijdens hun vakanties naar Nederland kwamen. Mijn vriendin vloog dan vanuit Nederland daarheen om tijdens de vakantie op hun huis en de huisdieren te passen. Uiteindelijk kon deze vriendin dit vakantiewerk niet meer doen en bood ik aan deze nobele taak van haar over te nemen.
Mijn taak was om de honden uit te laten en planten water te geven. In ruil daarvoor werd mijn vliegticket betaald en mocht ik in het huis van deze mensen verblijven. Ik ben toen samen met mijn broer rond de kerst drie weken daar geweest. Het was een heerlijke tijd!
In de zomer daarop vroeg dit echtpaar mij of ik hetzelfde nogmaals wilde doen, maar dan voor een periode van zes weken. Ik was student en had verder toch niks gepland, dus dit was een geweldige manier om mijn vakantie in te vullen. Dit keer ging ik echter alleen. Ik kende nog wat mensen van de vorige keer en ik had via via kennis gemaakt met wat mensen die ook in de buurt verbleven, dus dat ging ik wel redden in mijn eentje.

Tinder
Ik had boeken meegenomen, sprak veel af met mensen om koffie te drinken en ik mocht ook vrienden uitnodigen in het huis waar ik verbleef. We gingen naar het strand of de grote winkelcentra, dus ik vermaakte me prima. Op aandringen van vrienden maakte ik een account aan op Tinder om nog meer sociale contacten op te doen en om lokaal wat meer mensen te leren kennen. Ik had in mijn profiel gezet dat ik op vakantie was in Abu Dhabi, dat ik niet op zoek was naar een relatie of scharrel, maar dat ik gewoon mensen wilde ontmoeten om wat leuke dingen mee te doen.
Het eerste afspraakje dat ik had, was met Mahmood. Hij zag er leuk uit en had een avontuurlijke foto van zichzelf op een surfplank, dus hij leek me wel iemand met wie ik op pad kon gaan. We raakten via Tinder aan de praat en hij vertelde me dat hij in Bahrein was geboren en dat hij had gestudeerd in Engeland. Hij werkte als mechanical engineer bij een groot Amerikaans bedrijf. Voordat hij naar zijn werk ging, ging hij vaak wakesurfen. Ik greep natuurlijk mijn kans en nodigde mezelf spontaan uit. Dit vond hij een goed idee en we spraken af dat hij me met de auto op zou halen.
Omdat het in de zomer overdag heel erg heet kan worden, hadden we voor zonsopkomst afgesproken. Zo gezegd zo gedaan; om 4 uur ’s ochtends stond hij voor de deur. Het was die dag toevallig mijn verjaardag, waarvoor hij heel lief chocolaatjes had meegenomen. We zijn toen gaan wakesurfen en rond een uurtje of 8 in de ochtend bracht hij me weer thuis. Ik vond hem toen stiekem al wel leuk, dus vroeg ik hem uit voor een ontbijtje. Deze ontbijt-date was ontzettend gezellig en we hebben over van alles en nog wat gepraat. Na het ontbijt moest hij toch echt naar kantoor, maar direct de dag erna zag ik hem al weer. Ook die dag was het hartstikke gezellig en ik merkte dat ik al snel verliefd op hem werd. In de weken daarna zagen we elkaar iedere dag en de zonnige dagen vlogen voorbij.
Voor een kleine prijs kon ik mijn ticket omboeken om langer te blijven. Omdat we het zo leuk hadden, heb ik toen nog drie weken aan mijn reis vastgeplakt. We zijn in die tijd samen naar Oman en naar Zanzibar geweest. Tijdens de eindeloze zonsondergangen op het prachtige witte strand, bloeide onze liefde helemaal op.

Lange afstand
Omdat in september mijn master begon, moest ik na deze drie fantastische weken toch echt terug naar Nederland. We waren helemaal verliefd op elkaar en spraken af om de relatie op lange afstand voort te zetten.
Mijn master duurde een jaar, dus ik wist dat we dan voor minimaal een jaar een lange-afstandsrelatie zouden hebben. We woonden namelijk vijfduizend kilometer uit elkaar.
Zodra mijn master begon, merkte ik dat ik eigenlijk maar heel weinig colleges had. Daarnaast had ik nog een tegoedbon van Etihad, de luchtvaartmaatschappij van Abu Dhabi, vanwege een vertraagde vlucht.
Eind september was Mahmood jarig, dus had ik bedacht om naar zijn verjaardag te komen. Voor het beeld, ik was op dat moment drie weken in Nederland en vloog alweer terug naar Abu Dhabi. Gedurende het jaar skipte ik steeds het maximaal aantal toegestane colleges, zodat ik ook in oktober en november weer naar hem toe kon.
In december vroegen mijn ouders of Mahmood naar Nederland wilde komen, omdat ze wel benieuwd waren geworden. Hij is toen met kerst bij ons thuis geweest.
Hoewel ik nooit echt de perfecte student ben geweest, was de liefde een goede drijfveer om mijn mastertitel snel te behalen. Uiteindelijk rondde ik mijn scriptie binnen het jaar af met een 8 en duurde het nooit langer dan drie weken tot Mahmood en ik elkaar weer zagen.

De volgende stap
Ondertussen had ik al bedacht dat ik naar Abu Dhabi wilde verhuizen om daar te gaan werken, zodat we bij elkaar konden zijn. Ik was afgestudeerd in Nederlandse taalkunde en moest een baan zoeken in de Emiraten. Het Midden-Oosten is natuurlijk niet bepaald Nederlands, dus dat was niet makkelijk.
Ik zocht contact met de Nederlandse school daar. Toevallig hadden ze een docent nodig, maar er was helaas geen ruimte voor een fulltime functie. Omdat je alleen voor een fulltime functie in aanmerking komt voor een visum, kon ik hierdoor niet naar de Verenigde Arabische Emiraten komen. Althans, het kon wél, maar dan moesten we trouwen.

We kenden elkaar nog maar een jaar, dus dit vonden we wel erg snel. Hier hebben we samen heel goed over nagedacht, omdat we niet gelijk wilden zeggen: Ik wil die baan en daarom gaan we trouwen.
In die tijd speelden er ook wat problemen met de familie van Mahmood, omdat het voor sommige moslims niet geaccepteerd is dat je een relatie met elkaar hebt zonder getrouwd te zijn. Zijn familie accepteerde onze relatie niet, vanwege hun conservatieve overtuigingen. Ze hadden veel vooroordelen over Nederlandse vrouwen, zoals dat we allemaal vreemdgaan en dat we er uiteindelijk vandoor gaan met de kinderen. Dat was een eyeopener voor mij, omdat ik zelf alleen bekend was met de vooroordelen die Nederlanders hebben over Arabische mannen.
Mahmood moest dus aan zijn ouders laten zien dat hij onze relatie serieus nam en dat het hier niet om een scharrel ging. Voor zowel mijn visum als zijn familie bleek trouwen een goede uitkomst en na veel praten besloten we er uiteindelijk voor te gaan!

Een Islamitisch huwelijk
In Bahrein moet je trouwen voor een religieuze rechtbank, die de Sharia-wetgeving volgt. Hiervoor moet je toestemming hebben van je vader. Een vader is voor heel veel zaken verantwoordelijk voor zijn dochter, totdat zij trouwt. Nadat je getrouwd bent, schuiven deze verantwoordelijkheden door naar de echtgenoot. Zo moet je als vrouw bijvoorbeeld toestemming krijgen van je man om te studeren, te werken of om je rijbewijs te halen. Als ik het land uit wil, krijgt mijn man een sms’je zodra ik door de douane heen ben. Officieel heeft mijn man dus heel veel te zeggen over mij. In de praktijk is dit gelukkig totaal niet zo. Mijn man lijkt in denken en doen eerder een Nederlander dan een Arabier. We hebben gelukkig een heel gelijkwaardige relatie.

Mijn vader moest dus mee naar Bahrein om toestemming te geven voor het huwelijk. De ceremonie daar was behoorlijk dramatisch te noemen. Eerst ging er een heleboel fout met de aanvragen op papier. Toen dat eindelijk geregeld was en we in de rechtbank konden trouwen, was het weer een drama. De ceremonie was geheel in het Arabisch en mijn vader moest dus in het Arabisch het woord doen. Lettergreep voor lettergreep zei hij de rechter na, wat een eeuwigheid duurde. Na een lange dag waren we dan eindelijk getrouwd.

Feest in Nederland
We besloten om onze bruiloft een jaar later in Nederland te vieren en hier nog een ceremonie aan te koppelen. Aansluitend gaven we een feest voor honderd gasten. Ook de vrienden en vader van Mahmood waren er, dus was er een groot gezelschap uit het Midden-Oosten in Nederland vertegenwoordigd. Omdat we graag wilden dat Mahmoods vader zich op zijn gemak zou voelen, hadden we besloten om tijdens het diner geen alcohol te serveren. Later op het feest, waar zijn vader niet bij was, hebben we dat ruimschoots ingehaald.
Mijn schoonmoeder was overigens niet op de bruiloft, want Mahmoods zus was het niet eens met ons huwelijk. In hun cultuur gebeurt het vrij vaak dat moeders of zussen op voorhand een hekel hebben aan de schoondochter en vervolgens demonstratief niet naar de bruiloft komen. Als schoondochter moet je je eerst bewijzen in de familie, vaak wordt de relatie met de jaren wel beter.

Het leven in de woestijn
Het leven in Abu Dhabi is heel lekker en relaxt, vooral omdat ik parttime werk. Een fulltimebaan is namelijk 48 uur; het is hard werken. Parttimebanen zijn daar vrij zeldzaam. Doordat fulltime werk moeilijk te combineren is met bijvoorbeeld kinderen zijn de meeste vrouwen huisvrouw.
Op vrijdag en zaterdag is het weekend en ga je lekker uit eten en naar het strand of een beachclub. Alles is zeer luxe en goed voor elkaar.
Sommige dingen zijn heel goedkoop vergeleken met Nederland, terwijl andere dingen extreem duur zijn. Aan boodschappen bijvoorbeeld geven we met z’n tweeën al gauw zo’n duizend euro per maand uit en een goedkoop flesje wijn bij de slijterij begint bij twaalf euro.
Auto’s zijn daarentegen weer heel goedkoop, ongeveer de helft van de prijs van wat ze in Nederland kosten. Daarnaast betalen we geen inkomstenbelastingen en tanken we voor 50 eurocent per liter. Het salaris is vergeleken met Nederland voor hoogopgeleiden veel hoger. Als verpleegster bijvoorbeeld verdien je in de Emiraten zo’n vierduizend euro per maand netto.

Arm versus rijk
De verschillen tussen arm en rijk zijn wel ontzettend groot. Zo verdienen schoonmaaksters of bouwvakkers extreem weinig. Toen ik nog aan het zoeken was naar een baan zag ik bijvoorbeeld dat ik als receptioniste bij een bekende hotelketen kon werken, voor zeshonderd euro per maand. Dat is dan 48 uur, met nachtdiensten. Dit zijn dus zeker niet de banen waarvoor mensen uit het westen naar de VAE komen. Zulke baantjes worden vooral vervuld door bijvoorbeeld mensen uit Pakistan, India en de Filipijnen. Er is naast veel rijkdom dus ook ontzettend veel armoede in de Emiraten. Wat dat betreft kun je zeker zeggen dat er een donkere kant aan het leven daar zit.

De toekomst
We weten nog niet wat de toekomst zal brengen en tot wanneer we in Abu Dhabi willen blijven. Gelukkig hebben we veel opties om uit te kiezen. Door het paspoort van mijn man kunnen we in de hele Golf-regio wonen en met mijn paspoort in de hele EU. Een terugkeer naar Nederland staat in ieder geval niet zo hoog op ons lijstje.
Het leven in Abu Dhabi wordt wel een stuk lastiger zodra we kinderen krijgen. Abu Dhabi is minder aantrekkelijk als je opgroeiende kinderen hebt, met name vanwege de extreem hoge bedragen schoolgeld. Per kind betaal je al gauw tien- tot twintigduizend euro per jaar. Ook hebben de meeste gezinnen een nanny. Opa en oma kunnen immers niet even een middagje op komen passen, zoals bij veel van mijn Bornse vriendinnen wel het geval is. Tot slot is het niet bepaald een fietsland zoals Nederland, dus je moet als moeder je kinderen overal naar toe brengen en ophalen.

Een nieuwe bestemming
Oman vinden we een heel gaaf land, waar we in de toekomst misschien wel willen gaan wonen.
De Nederlandse school waarvoor ik nu werk, heeft ook een vestiging in de hoofdstad Muscat. Dat biedt natuurlijk mogelijkheden. Oman is in mijn ogen veel relaxter dan de Emiraten. De Omaanse mensen hebben ook de ‘gewone’ baantjes en het land is veel meer van de bevolking zelf. Dat voelt een stuk normaler dan de Emiraten, wat wij toch wel vaak een soort Disneyland noemen. Abu Dhabi is natuurlijk wel flashy, glimmend en nep. Ik acht de kans groot dat we op den duur weer verder trekken. Sterker nog, pensioneren in de VAE is niet eens mogelijk voor mensen met minder dan een miljoen op de bank.

Voor nu wonen we hier in ieder geval nog erg fijn en kunnen we sparen voor later. We zien onze nog onbekende toekomst zeker rooskleurig tegemoet.
Ik denk niet dat ik ooit nog terug zal keren naar Borne om er te gaan wonen, maar de dierbare herinneringen aan mijn jeugd zullen altijd blijven. Ook zal ik mijn vrienden in Borne nog vaak blijven bezoeken!