Boerenverstand
Ik ben Arno Spekschoor. Ik ben nu 54 jaar en ik woon in Vorden, vlakbij Zutphen. Ik heb een verloofde en twee dochters van 24 en 22. Ik ben geboren en opgegroeid in Ruurlo. Ik heb een zus en een zusje. Ik ben beschermd opgevoed, met gezond boerenverstand. Ik heb er een heel leuke tijd gehad terwijl ik langzaam loskwam van de regie van mijn ouders en ik genoeg meemaakte met mijn kameraden. Ik ging studeren aan de Hogere Landbouwschool in Dronten, ik ben afgestudeerd in Nederlandse Landbouw en Agrarische Bedrijfskunde . Daarna heb ik bij OLM Accountants gewerkt, later LTO, landbouwvoorlichting gedaan, daar een uitgebreide opleiding genoten tot sociaal economisch voorlichter. Ik ben gaan werken voor het Ministerie van Landbouw en heb me daar bezig gehouden met landinrichting en ruilverkaveling. Ik kwam toen veel in Twente. Er zijn weinig verschillen tussen de Twente en de Achterhoek. De volksaard en de tradities zijn vergelijkbaar.
Wethouder in Borne
Sinds juni van dit jaar mag ik met veel enthousiasme het ambt van wethouder voor de gemeente Borne vervullen. Dit doe ik met plezier, al is het met de huidige Coronacrisis echt minder leuk. Ik ben een mensenmens en Corona maakt dit wel een stuk lastiger. Je moet meer afstand houden en er is minder ruimte voor spontaniteit. Het is een drukke baan, met niet zelden lange dagen. Ook in het weekend moet je soms op pad voor het werk. Nu komt het niet zo vaak meer voor, maar soms moet ik wat openen, of piketdienst draaien, omdat de gemeente zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag bereikbaar moet zijn voor calamiteiten.
Om te ontspannen zit ik graag op de motor. Met mijn verloofde achterop vind ik het heerlijk om langs de IJssel te toeren.
Onrecht
Ik kan slecht tegen onrecht. Als ik zie dat iemand onrecht wordt aangedaan, dan ga ik tot het gaatje tot recht wordt gedaan. Het doet me pijn als kwetsbare mensen het moeilijker wordt gemaakt dan nodig is. Dan laat ik mijn tanden wel zien. Ik heb doorzettingsvermogen, ben vasthoudend en heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Soms vallen er beslissingen waar mensen boos over zijn, dat raakt me dan. Ik probeer begripvol te zijn en leg ook uit waarom dan bepaalde dingen zijn besloten in de hoop dat men ook begrijpt waarom het soms niet anders kan. Maar ik vergeet de pijnpunten niet en zal altijd proberen het naar tevredenheid op te lossen. Met een lange adem, dialoog en gezond boerenverstand.
Politiek
Ik kan niet een besluit nemen waar ik niet achter kan staan. Maar je hebt het natuurlijk niet alleen voor het zeggen in de politiek. In het college zijn we met vier personen. Als er dan drie voor stemmen en ik ben het er niet mee eens, dan vraag ik daarvan een aantekening te maken. Ik blijf trouw aan mijn geweten. Ik moet het voor mezelf kunnen blijven verantwoorden. Je doet het samen en je moet het elkaar niet moeilijk maken. Het is wederkerig. “Ik snap jou wel, maar ik hoop dat je mij ook snapt.” Ik hou niet van meepraters, heb tegengas nodig. Anders word je blind voor je eigen werk.
Maar je kunt het ook te zwaar krijgen. In mijn vorige werk had ik een gigazware klus rondom besluitvorming rondom plaatsing van een groot koelvrieshuis, waarbij ik veel tegenwind heb gekregen. Mensen gingen ver om hun standpunten erdoor te krijgen. Dat heeft me wel geraakt, ik ben niet van steen.
Toegankelijkheid
Ik hoop dat ik Borne kan dienen met boerenverstand. Als dat boerenverstand ver weg is, dan wordt het lastig.
Ik ben gewoon mezelf. Altijd. Laatst schoffelde ik wat in mijn tuin en er kwam iemand voorbij fietsen en vroeg: “Hee, jij bent toch wethouder? Ik heb nog wat dingetjes voor je.” We hebben er even samen naar gekeken. Ik vind het belangrijk toegankelijk te zijn. De spontaniteit van contact, samen een pilsje doen op een tuinmuurtje, dat vind ik fantastisch mooi.
Ik heb jaren gevolleybald en in de derde helft vonden er de mooiste gesprekken plaats. Naast mensen staan, vind ik het mooiste wat er is. Corona maakt het zoveel lastiger.
Betrouwbaar bestuurder
Ik ben altijd benieuwd wat mensen beweegt, ik wil mensen snappen. Domme vragen bestaan niet, maar het is wel dom om geen vragen te stellen. Daarom vind ik het ook zo belangrijk om Bornenaren te leren kennen, door middel van bijvoorbeeld samen te wandelen, of de partijleden straks persoonlijk te bezoeken, om zo te voelen wat er leeft. Wat doet de gemeente goed? Wat kan beter?
Ik hoop dat mensen in mij een degelijk en betrouwbaar bestuurder zien, iemand die er geen doekjes omwindt. Wat kan, dat kan en wat niet kan, kan niet. Zo simpel is het. Ik ben niet iemand van de quick wins en scores. Laat mij maar bouwen aan een degelijke en financieel gezonde en zelfstandige gemeente Borne, waar het gewoon prachtig wonen is met fijne mensen in een zeer actieve gemeenschap, want dat hebben we hier!
Verhaal: Irene Pigge