"Wie wat bewaart heeft wat!”
In 2018 kochten wij een prachtig huis aan de Koppelsbrink in Borne. De pluspunten voor ons: de ligging in oud-Borne, onze diepe tuin met vrij uitzicht en de enorme schuur die ooit nog een mooie mancave moet worden.
Die schuur is nu nog een opslag voor spullen die we eigenlijk misschien allang hadden moeten weggooien. Zo bevindt zich links achterin de schuur een verzameling objecten waar menig oud-ijzer handelaar jaloers op zou zijn. Het zijn een stuk of zeven fietsen. Allemaal met een gebrek, zodat je er niet meer op kan fietsen. Zo zijn er fietsen met lekke banden. Een fiets waar überhaupt geen band meer op zit. Eentje zonder zadel en dan is er nog één fiets die eigenlijk alleen nog maar een frame is. Deze verzameling beschrijft misschien wel een beetje mijn karakter. Want uiteraard heb ik bij elke fiets al duizend keer tegen mezelf gezegd dat ik hem ga repareren of dat hij naar de oud ijzer boer mag.
Maar.. “Wie wat bewaart heeft wat!” Zei mijn opa altijd. Het grote verschil tussen mij en mijn opa: De dingen die hij bewaarde zagen er altijd tip-top uit. Zo staat er in mijn schuur ook nog een fiets die ik nog niet heb genoemd. Een gazelle uit de jaren zeventig met glimmende stang (hand) remmen die ik heb geërfd van mijn opa. Deze gazelle uit de jaren zeventig ziet er uit alsof hij net uit de winkel komt. Ongelofelijk voor een fietsenbezitter als ik. Mijn fietsen waren namelijk altijd zoals die oude versleten schoenen die je eigenlijk al lang had moeten weggooien. “Maar ze zitten zo lekker..”
Deze oude gazelle fiets is bijzonder voor me: ze doet me denken aan mijn opa en hoe hij was. Zijn fietsen werden altijd voor de winter ingevet en als er iets kapot was dan repareerde hij dit direct zelf. Hij zou zo in een fietsenwinkel kunnen werken. En ook mijn vader was zo handig met fietsen dat ik als kind nooit naar de fietsen maker hoefde. Ging je naar de fietsenmaker, dan was je eigenlijk een loser. Alle mannen in mijn familie repareerden zelf hun fiets. Zowel mijn vader als mijn opa hebben mij ooit geprobeerd te leren hoe je een fiets repareerde. Maar verder dan een band plakken kwamen ze nooit. En zelfs nu ik een band kan plakken staan er dus alsnog drie fietsen in mijn schuur met een platte band.
En dat is dus de reden dat ik zo zuinig ben op die oude gazelle fiets van mijn lieve opa. Aan die fiets zal nooit iets kapot gaan. Deze fiets gaat honderd jaar worden en bewijzen aan mijn kinderen waar ik wel erg goed in ben: het respect en ontzag dat ik heb voor mijn ouders en voorouders. Want wat kunnen we veel leren van de geschiedenis waarin zij geleefd hebben!
Afgelopen weekend gebeurde er iets wat al zo vaak is gebeurt. De fiets waar ik tot dan toe op reed, ging kapot. De ketting hing er bij als de oranje slingers in de straat. Slap en zonder nog enige betekenis.
Toen Emily en ik die middag besloten om te lunchen bij Golfbaan Weleveld zag ik geen andere keus dan die 50 jaar oude gazelle fiets van mijn opa uit de schuur te pakken. Hij fietste zoals hij er uit zag. Perfect..! Met grote voorzichtigheid en de precisie van een mijnenzoeker speurde ik de weg af naar ongeregeldheden die me een lekke band zouden kunnen bezorgen. En toen ik opgelucht terug kwam in huis zonder dat de fiets een schrammetje had opgelopen zette ik hem gauw weer in de schuur. Op het intranet van mijn werkgever zocht ik gauw alle informatie over het fiets plan. Voor de eerste keer in mijn leven koop ik een nieuwe fiets! En die oude gazelle fiets van mijn opa blijft lekker in de schuur staan voor mijn kleinkinderen. Zodat ze hopelijk een glimp meekrijgen van wie mijn geweldige opa was.
“Wie wat bewaart heeft wat!”